دیوان سخن سرای نامی فروغی بسطامی

غزل شمارهٔ 1

صف مژگان تو بشكست چنان دل ها را

كه كسي نشكند اين گونه صف اعدا را

نيش خاري اگر از نخل تو خواهم خوردن

كافرم ، كافر، اگر نوش كنم خرما را

گر ستاند ز صبا گرد رهت را نرگس

اي بسا نور دهد ديدهٔ نابينا را

بي بها جنس وفا ماند هزاران افسوس

كه ندانست كسي قيمت اين كالا را

حاليا گر قدح باده تو را هست بنوش

كه نخورده ست كس امروز غم فردا را

كسي از شمع در اين جمع نپرسد آخر

كز چه رو سوخته پروانهٔ بي پروا را

عشق پيرانه سرم شيفتهٔ طفلي كرد

كه به يك غمزه زند راه دو صد دانا را

سيلي از گريهٔ من خاست ولي مي ترسم

كه بلايي رسد آن سرو سهي بالا را

به جز از اشك فروغي كه ز چشم تو فتاد

قطره ديدي كه نيارد به نظر دريا را

غزل شمارهٔ 2

تا اختيار كردم سر منزل رضا را

مملوك خويش ديدم فرماندهٔ قضا را

تا ترك جان نگفتم آسوده دل نخفتم

تا سير خود نكردم، نشناختم خدا را

چون رو به دوست كردي، سر كن به جور دشمن

چون نام عشق بردي، آماده شو، بلا را

دردا كه كشت ما را شيرين لبي كه مي گفت

من داده ام به عيسي انفاس جان فزا را

يك نكته از دو لعلش گفتيم با سكندر

خضر از حيا بپوشيد سرچشمهٔ بقا را

دوش اي صبا از آن گل در بوستان چه گفتي

كاتش به جان فكندي مرغان خوش نوا را

بخت ار مدد نمايد از زلف سر بلندش

بندي به پا توان زد صبر گريز پا را

يا رب چه شاهدي تو كز غيرت محبت

بيگانه كردي از هم، ياران آشنا را

آيينه رو نگارا از بي بصر حذر كن

ترسم كه تيره سازي دلهاي با صفا را

گر سوزن جفايت خون مرا بريزد

نتوان ز دست دادن سر رشتهٔ وفا